เเค่พูดขอโทษมันไม่ยาก แค่พูดมันออกมา

          เเค่พูดขอโทษมันไม่ยาก มีคนเคยบอกว่าเมื่อเราทำผิดให้รีบพูดคำว่าขอโทษออกมานั่นเป็นสิ่งที่ทุกคนในสังคมต้องทำเพราะการขอโทษ เป็นการแสดงถึงความรู้สึกผิดจริงๆและการแสดงออกถึงความรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองทำแต่มันก็ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเข้าใจที่จะพูดคำว่า “ขอโทษ” ได้โดยง่าย

          เธอคนนี้มีชื่อว่า เกรซ เธออายุ 16 ปี กำลังศึกษาอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 4 หรือเธอกำลังเรียนอยู่ม.ปลายนั่นเอง เธอเป็นคนที่ไม่พูดคำว่าขอโทษกับใครเลย แม้ว่าตนเองจะทำผิดมากมายขนาดไหนก็ตาม ถ้าเธอคิดว่าเธอไม่จำเป็นต้องขอโทษและคำขอโทษเป็นสิ่งที่ตัวเธอเอง ไม่เข้าใจ และไม่รู้จะแสดงออกมาเพื่ออะไรในเมื่อเธอไม่ได้รู้สึกว่าตนเองทำผิดแต่ด้วยนิสัยนี้ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับชีวิตเธอมากนัก

          เพราะเธอก็ยังมีเพื่อนสนิทที่เข้าใจเธอและคบกับเธอมานานหลายปี จนทำให้เรื่องนิสัยการไม่รู้จักขอโทษของเธอกลายเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนต้องชินและรับมันให้ได้โดยที่ตัวเธอเอง ไม่ต้องปรับตัวอะไรทั้งนั้น

          แต่เรื่องราวมันก็ไม่ได้เรียบง่ายมากขนาดนั้น เพราะเธอทำในสิ่งที่เพื่อนสนิทตนเองไม่ชอบ นั่นก็คือการ หยิบยืมของโดยที่ไม่ได้ขออนุญาต เรื่องนี้อาจจะดูไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับใครบางคน แต่สำหรับเพื่อนสนิทของเธอ มันเป็นเรื่องที่ทำให้เขาไม่ชอบใจเอามากๆ  เพื่อนสนิทของเธอมีชื่อว่าฝน ฝนเป็นเพื่อนที่เข้าใจเธอมาโดยตลอดและไม่เคยนินทาว่าร้ายเธอเลยถึงแม้ว่าเธอจะมีข้อเสีย

          แต่ฝนก็เลือกที่จะมองข้ามมันและไม่เก็บมันมาเป็นอารมณ์แต่เรื่องเดียวที่ฝนไม่ชอบและไม่เข้าใจมันมากที่สุด คือ การหยิบของคนอื่นไปโดยที่ไม่ได้ขออนุญาต เนื่องจากครอบครัวของฝนปลูกฝังมาเสมอว่าการที่เราจะยืมของคนอื่นเราต้องได้รับอนุญาตก่อน เพราะนั่นแสดงถึงมารยาทที่ทุกคนต้องมี

 “เกรซ เราบอกหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะยืมอะไรให้ขอก่อน”

“โอ๊ย เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องเอามาทะเลาะด้วย”

          เกรซไม่เข้าใจว่าทำไมฝนถึงโกรธเธอขนาดนั้นเพราะทุกครั้งที่เธอจะหยิบอะไรไปเธอก็ไม่เคยขอหรือบอกฝนก่อนเลย แต่ฝนก็ไม่เคยว่าอะไรทุกครั้ง แต่พอมาครั้งนี้ฝนกลับโวยวายและแสดงอาการไม่พอใจอย่างมากทำให้เธอก็รู้สึกไม่พอใจเช่นกันเพราะเธอไม่ชอบที่ใครมาพูดตะคอกใส่หรือมาแสดงสีหน้าไม่ดีใส่เธอ เธอมองว่าฝนงี่เง่าและเอาแต่ใจของตนเองจากเหตุการณ์ในครั้งนี้จึงทำให้เธอและฝนทะเลาะและไม่คุยกันมาตั้งแต่วันนั้น

“ 1 สัปดาห์ต่อมา”

“เกรซ คืนดีกับฝนหรือยัง”

          เพื่อนๆในห้องพากันถามเธอเพราะเห็นว่าเธอและฝนไม่ได้คุยกันมาประมาณ 1 สัปดาห์แล้ว เพื่อนๆในห้องจึงอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นว่าทะเลาะกันด้วยเหตุผลอะไร

“แล้วทะเลาะกันเรื่องอะไรหรอ”

“ฝนมันงี่เง่าเองเราไม่ได้ทำอะไรผิด”

          เกรซรีบตอบเพื่อนๆด้วยอารมณ์และสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีและรีบเดินหนีออกไปเธอยังคงเข้าใจว่าฝนเป็นฝ่ายที่ผิดจะต้องมาพูดคำว่าขอโทษกับเธอ เพื่อนๆในห้องอยากรู้เรื่องราวที่มันเกิดขึ้นอีกต่อไปจึงเดินเข้าไปถามฝนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ฝน ทะเลาะกับเกรซเรื่องอะไรหรอ”

“เปล่าน่ะ เราแค่ไม่เข้าใจเกรซมันนิดหน่อยคือเราไม่ชอบที่มันทำแบบนี้กับเราแต่เราก็ไม่ได้อะไรหรอกนะเราแค่อยากให้มันพูดคำว่าขอโทษบ้างเพราะสิ่งที่มันทำเป็นเรื่องที่ผิด”

“แล้วผิดยังไงหรอ”

“เรื่องนิดเดียวไม่มีอะไรหรอกพวกแกไม่ต้องเป็นห่วง”

          เมื่อฝนพูดจบฝนก็เดินหนีไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ฝนไม่อยากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เพื่อนๆฟังเพราะฝนรู้สึกว่านี่มันเป็นเรื่องของเธอและเกรซแค่ 2 คน เธอไม่อยากทำให้เพื่อนมองเกรซไม่ดีและเธอก็คิดว่าเธอและเกรซสามารถมาคุยกันแบบเดิมได้เพียงแค่มีใครคนใดคนนึงเป็นฝ่ายที่ต้องพูดคำว่าขอโทษออกมา

          เวลาผ่านไปเกือบ 2 อาทิตย์เธอและเกรซก็ยังไม่ได้คุยกันเหมือนเดิมเพราะไม่มีใครคนใดคนนึงที่พูดคำว่าขอโทษออกมา ทำให้ฝนตัดสินใจเดินไปหาเกรซ เเล้วพูดว่า

“ตกลงไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดเลยหรอ”

“ใช่เพราะฝนเป็นคนงี่เง่าเอง ฝนนั่นแหละที่เป็นฝ่ายผิดและต้องขอโทษ”

“แล้วทำไมเกรซไม่พูดคำว่าขอโทษออกมาบ้างล่ะเพราะการที่เกรซหยิบของคนอื่นไปนี่ยังไม่ผิดอีกหรอ”

          ฝนและเกรซเถียงกันไปเถียงกันมาแต่ไม่มีใครที่จะยอมและพูดคำว่าขอโทษต่างคนต่างมีทิฐิต่อกันทั้งๆที่เป็นเพื่อนสนิทกันต่างคนต่างไม่ยอมกันและกันทำให้การทะเลาะกันครั้งนี้ไม่สามารถจบลงได้ด้วยดีจนฝนพูดขึ้นมาว่า

“เกรซรู้ไหมว่าเรา มองแกดีมาตลอดเลย ถึงแกจะไม่เคยพูดว่าขอโทษกับเราแต่เราก็อยากให้แกรู้ว่าสิ่งที่แกทำมันผิด

เราไม่ได้งี่เง่า แต่เราก็ไม่ชอบที่แกมาทำกับเราแบบนี้จริงๆแต่ช่างมันเถอะ เราว่าเราไม่คุยกับเเกเเล้วดีกว่า”

          เมื่อฝนพูดจบฝนก็เดินหนีไปและตัดสินใจว่าจะไม่คุยกับเกรซอีกต่อไปเลย เพราะสิ่งที่เกรซทำ เป็นสิ่งที่ฝนไม่สามารถยอมรับได้จริงๆ เพียงแค่คำว่าขอโทษหากเกรซไม่พูด ฝน ก็ไม่รู้ว่าจะคบกับคนแบบนี้ต่อไปได้ยังไง

ผ่านไปอีก 1 สัปดาห์ เกรซเริ่มรู้สึกเหงาและคิดถึงฝน เพราะไม่มีใครในห้องที่จะเข้าใจเกรซเหมือนกับฝน เกรซจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาฝนแล้วพูดว่า

“เราขอโทษ”

          เกรซพูดขอโทษกับฝนแล้วอธิบายความรู้สึกที่มีทั้งหมดให้กับฝนฟัง เกรซบอกว่าจะปรับปรุงตนเองใหม่และจะเปลี่ยนความคิดใหม่เพราะเกรซได้รู้แล้วว่า การไม่มีเพื่อนมันเป็นยังไงเกรซยังอยากมีเพื่อนเป็นฝนเกรซรู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำมันผิด เกรซเสียใจที่ตนเองทำนิสัยแย่ๆแบบนี้ใส่ฝน

          การพูดคำว่าขอโทษเป็นสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับเกรซ แต่เรื่องราวในครั้งนี้สอนให้เกรซได้รู้ว่าคนเรามีสิ่งที่ต้องทำผิดพลาด หากไม่รู้จักคำว่าขอโทษ ก็จะไม่สามารถใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างมีความสุขเพราะโลกใบนี้ไม่ได้มีแค่เราเพียงคนเดียว